Szpital Po Wyzwoleniu
W roku 1944 szpital kontynuował w dalszym ciągu swoją działalność. Dominującym oddziałem w szpitalu był oddział chirurgiczny kierowany przez dr Sowiakowskiego. Kontynuowano leczenie wielu chorych i rannych w ostatnich działaniach wojennych, jak również świadczono pomoc dla miejscowej ludności. Ważną sprawą jest, że na terenie Janowa jak i byłego powiatu janowskiego jeszcze do 1948 r. panował duży niepokój. Działalność band różnego kalibru i okres niepokojów spowodował to, że dr Sowiakowski wyjechał z Janowa do Puław, a następnie osiedlił się w Szczecinie, gdzie prowadził działalność zawodową, społeczną i publicystyczną. Wśród członków band, jak relacjonują mieszkańcy Janowa Lubelskiego, którzy dokuczali dr Sowiakowskiemu byli również niektórzy mieszkańcy Janowa, którzy mienili się "zacnymi obywatelami miasta". Po wyjeździe dr Sowiakowskiego zarówno działalność oddziału chirurgicznego jak i całego szpitala wyraźnie spadła.
Z dr Sowiakowskim opuściło szpital kilku bardziej wykwalifikowanych lekarzy. Doprowadziło to do sytuacji, że w szpitalu nie miał, kto leczyć. Lekarze i dyrektorzy często się zmieniali, okres ten trwał kilka lat. Dopiero z chwilą osiedlenia się w Janowie Lubelskim dr Stefana Szymczyka, który objął jednocześnie dyrekcję szpitala i ordynaturę oddziału chirurgicznego i ginekologicznego a także położniczego. Nastąpiła znaczna poprawa w działalności oddziału chirurgicznego i całego szpitala. Zwiększyło się także zatrudnienie lekarzy, pielęgniarek, położnych oraz personelu pomocniczego. Szpital był już wtedy jednostką budżetową państwa. Wykonywano dużo zabiegów operacyjnych o szerokim zakresie. Zespół chirurgów z ordynatorem na czele brał czynny udział w działalności Polskiego Towarzystwa Chirurgicznego. Wygłaszali referaty i omawiali przypadki. W 1954 r. ordynaturę oddziału chirurgicznego i jednocześnie dyrekcję szpitala objęła dr Wanda Stefaniak - starszy asystent II Kliniki Chirurgicznej AM w Lublinie. Oddział prowadziła do 1959 r. Następnie przeniosła się do Lublina do pracy w Wojewódzkiej Stacji Krwiodawstwa ze względu na stan zdrowia. W ciągu 5 lat pracy dr Wanda Stefaniak rozpoczęła modernizację szpitala. Przeprowadziła wiele remontów, zwiększyła kadrę lekarską, pielęgniarską i personelu pomocniczego. Czynnie uczestniczyła w organizowaniu placówek służby zdrowia na wsi. Następnie przez okres 1 roku obowiązki ordynatora i dyrektora szpitala pełnił dr Kazimierz Ryziński z Zakopanego. W okresie działalności tych lekarzy szpital i oddział chirurgiczny spełniał swą rolę wobec potrzeb tutejszej ludności. W tym czasie działały już: oddział chirurgiczny, wewnętrzny, zakaźny, ginekologiczno-położniczy, przeciwgruźliczy. W sumie szpital liczył około 90 łóżek, zatrudniając jednocześnie około 80 osób personelu, w tym kilkunastu lekarzy. Lekarze ci zabezpieczali jednocześnie lecznictwo otwarte i ambulatoryjne. Było kilkanaście pielęgniarek dyplomowanych, położnych. Jednak przeważały pielęgniarki przyuczone po krótkich kursach PCK - półrocznych. Do 1956 r. Janów Lubelski należał do powiatu kraśnickiego, co stwarzało różne trudności w pracy szpitala, pod względem finansowym i organizacyjnym.
W 1956 roku reaktywowano powiat janowski. Powołano Powiatowy Wydział Zdrowia. Szpital przemianowano na Szpital Powiatowy im. Ignacego Baranowskiego. Przystąpiono do organizacji służby zdrowia w terenie, jak również wzmacniania i organizacji placówek lecznictwa otwartego w mieście Janowie. W IX 1960 roku ordynaturę oddziału chirurgicznego i stanowisko Dyrektora Szpitala Powiatowego objął Władysław Anasiewicz - starszy asystent II Kliniki Chirurgicznej w Lublinie. Z chwilą objęcia ordynatury oddziału chirurgicznego stan lecznictwa chirurgicznego przedstawiał się następująco: ordynator, dwie pielęgniarki dyplomowane plus jeden asystent, jedna pielęgniarka instrumentariuszka, 5 asystentek PCK, 4 salowe. Łóżek na oddziale chirurgicznym było 1822. Wspólnie z Powiatowym Wydziałem Zdrowia i kierownictwem Przychodni Obwodowej opracowano plan rozbudowy służby zdrowia doraźnie i perspektywicznie. Plan ten przedstawiono Prezydium Powiatowej Rady Narodowej, a następnie Wojewódzkiemu Wydziałowi Zdrowia w Lublinie. Dzięki dużej pomocy władz administracyjnych służby zdrowia i państwowych przeprowadzono kapitalne remonty wszystkich obiektów starego szpitala. Wyburzono walący się piętrowy budynek, który pozwolił na poprawę pracy oddziału wewnętrznego i zorganizowanie pracy oddziału dziecięcego. Zaadoptowano wiele pomieszczeń i dzięki temu uzyskano wzrost łóżek szpitalnych do 149 w tym oddziału chirurgicznego - 34, łóżek położniczych - 27, oddział dziecięcy - 24, wewnętrzny - 43, gruźliczy - 21. Zwiększono znacznie obsadę lekarską, pielęgniarską, zorganizowano laboratorium, pracownię RTG. Szpital zmagał się także z wieloma trudnościami. Najwięcej kłopotów sprawiały szamba, które trzeba było często wypompowywać, a szpital nie posiadał wozu asenizacyjnego, a wywożenie płynów przez MPGK było kosztowne, brakowało na ten cel kredytu. Bolączką był brak szopy na skład opału, węgiel leżący na wolnym powietrzu w okresie zimowym był zamarznięty trudno było go odkuwać, ulegał zlasowaniu, 1 węgla niszczyła się i nie nadawała się do użytku. Wśród maszyn gospodarczych w szpitalu brakowało maszyny do mielenia mięsa, szpital wywoził mięso do miejskiej masarni, trudności piętrzyła mała liczba personelu obsługi.
W lecznictwie otwartym udało się zatrudnić specjalistów: okulista, laryngolog, neurolog. Jednocześnie rozpoczęto budowę kilku ośrodków zdrowia w terenie. Przeprowadzono remonty w kilku następnych, poprawiono wyposażenie i stopniowo obsadzono ośrodki lekarzami. Uległy poprawie również warunki pracy pionu chirurgicznego. Zwiększyła się obsada lekarzy, pielęgniarek, co pozwoliło w znacznym stopniu zaspokoić potrzeby tutejszego terenu z zakresem chirurgii. Wykonywano dość dużo zabiegów operacyjnych o szerokim zakresie. Przeprowadzono szkolenie lekarzy i personelu średniego na bazie tutejszego szpitala i poszczególnych klinik lubelskich. Na podkreślenie zasługuje fakt, że w trudnych warunkach wielu lekarzy uzyskało specjalizację I i II stopnia i obecnie pełni funkcję ordynatorów w tutejszym szpitalu jak również w innych szpitalach kraju, np. dwóch lekarzy z II stopniem specjalizacji wykształceni na bazie oddziału chirurgicznego w Janowie Lubelskim są ordynatorami oddziałów w Lubartowie dr Struski i Ostrowie Mazowieckim dr Pietrzyk. Lekarz Danuta Tomczyk po uzyskaniu specjalizacji z anestezjologii pełni funkcję ordynatora oddziału anestezjologii w Tarnowie, lek. Alina Stadnik po uzyskaniu specjalizacji I stopnia z chirurgii uzyskała specjalizację II stopnia z anestezjologii i jest ordynatorem oddziału anestezjologicznego w Opolu Śląskim. Postęp medycyny, rozwój społeczny służby zdrowia w kraju spowodowały wzrost potrzeb w zakresie opieki zdrowotnej. Przed władzami polityczno-administracyjnymi i organizatorami służby zdrowia zostało postawione zadanie realizacji ogromnych potrzeb w służbie zdrowia. Przyspieszono jej organizowanie w terenie, na wsi, przez stałą budowę nowych ośrodków zdrowia, remonty i adaptację budynków przeznaczonych na te cele, przez zwiększenie zatrudnienia lekarzy i personelu średniego. Rozpoczęto starania o budowę nowego szpitala powiatowego w Janowie Lubelskim. Kontynuując rozbudowę placówek służby zdrowia na wsi, przygotowano dokumentację na nowy szpital. Dzięki osobistemu zaangażowaniu się ówczesnego Kierownictwa Wojewódzkiego Wydziału Zdrowia dr Szymanka rozpoczęto budowę przychodni obwodowej na terenie starego szpitala.
W 1973 roku przychodnia obwodowa została oddana do użytku, co pozwoliło na skoncentrowanie wszystkich przychodni w jednym miejscu. Poprzednio wszystkie komórki lecznictwa otwartego były rozproszone po całym mieście, pracując w bardzo złych warunkach. Wykorzystując budowę przychodni przeprowadzono równocześnie kapitalny remont budynku mieszczącego oddział chirurgiczny i ginekologiczno-położniczy. Uzyskano w ten sposób poprawę warunków personelu i podniesienie świadczeń lekarskich. Były to niestety rozwiązania połowiczne, czasowe nie likwidujące trudnych warunków pracy i leczenia chorych. W kwietniu 1974 roku ruszyła długo oczekiwana przez wszystkich budowa nowego szpitala. Przed janowską służbą zdrowia stanęły nowe problemy i zadania do zrealizowania a mianowicie: zaspokajanie stale wzrastających potrzeb społeczeństwa z zakresu opieki zdrowotnej i społecznej, przygotowanie kadry dla nowo budującego się szpitala. W 1974 r. zostaje jednocześnie przeprowadzona reorganizacja służby zdrowia, a w rok później następuje reorganizacja administracji państwowej. W ślad za tym rejon Janowa znalazł się w zasięgu nowego województwa tarnobrzeskiego. W 1974 r. oddano do użytku nowy budynek przychodni rejonowej. Stary szpital posiadał w tym czasie 4 oddziały podstawowe i jeden oddział zakaźny, o łącznej liczbie 149 łóżek. Monika Koguc ("Historia Szpitalnictwa W Janowie Lubelskim Po II Wojnie Światowej W Latach 1945-1998")
